Villaespesa, Francisco, 1877-1936

Foi un poeta, dramaturgo e narrador español do modernismo.
Naceu en Laujar de Andarax, Almería, un 15 de outubro de 1877. A paisaxe da Alpuxarra, impregnado de historia e exaltador dos sentidos, marcou profundamente a súa obra.
Iniciou estudos de Dereito na Universidade de Granada, pero en 1897, aos vinte anos abandonounos e marchou a Málaga, onde se uniu á vida bohemia con Narciso Díaz de Escovar, Ricardo León e Salvador González Anaya. Ese mesmo ano continuou a súa vida bohemia en Madrid, onde subsistiu dedicado ao xornalismo e colaborando en numerosas revistas e diarios. Alí frecuentou os faladoiros do Café de Levante e del Fornos, onde coñeceu a Eduardo Zamacois, Alejandro Sawa, Catarineu, Fernández Vaamonde e a todos os demais do grupo da revista Germinal, onde publicaría as súas primeiras obras.
Fundou revistas de corte modernista como "Electra", "La Revista Ibérica" e "La Revista Latina". O gran éxito da súa peza "El alcázar de las perlas" (1911) abriulle as chaves do teatro. Viaxou por Portugal e Italia e estableceuse durante máis de dez anos en América Latina. Alí coñeceu a multitude de poetas e membros da intelectualidade hispanoamericana. Admirador do poeta nicaraguano Rubén Darío, foi o seu mellor e máis fiel discípulo na estética do modernismo que ambos procuraron impulsar en España. Foi un poeta de obra torrencial e extensísima: máis de cincuenta libros de poemas publicados e varios inéditos. Tamén escribiu varias novelas, e pezas teatrais que foron moi populares.
Con todo, a pesar da importancia capital que logrou adquirir no contexto literario do novecentos, a obra do poeta, dramaturgo e novelista almeriense chegou ata os nosos días difuminada polo esquecemento dos lectores e a escasa atención editorial e académica que veu padecendo durante décadas. Os seus libros máis importantes coinciden cos primeiros anos de século. A partir, aproximadamente, de 1906 xorde nos seus versos unha nota orientalista.
No "Boletín de la Real Academia Gallega" en 1920 publica Canto a Galicia. A súa visión positiva da lingua galega, só equiparable á que tiveron Lorca, Juan Ramón, Azorín e Carrere, considéraa a nai non só do portugués, senón tamén do castelán.