Cunqueiro, Álvaro, 1911-1981

Estudou bacharelato no Instituto Xeral e Técnico de Lugo (1921), onde inicia unha boa amizade con Evaristo Correa Calderón e Ánxel Fole. Matriculouse na Facultade de Filosofía e Letras da Universidade de Santiago en 1927, pero abandonouna para dedicarse ao periodismo; despois figurou como redactor e colaborador de diversos xornais e revistas como "O Pobo Galego". Na súa etapa compostelá acudía regularmente aos faladoiros do Café Español. Entón contaba entre os seus mellores amigos con Francisco Fernández del Riego, Domingo García Sabell, Gonzalo Torrente Ballester, Ricardo Carballo Calero, Carlos Maside e Xosé Eiroa, e era un dos primeiros membros do Partido Galeguista. En 1936 foi profesor en Ortigueira. Militou na Falanxe Española durante a Guerra Civil. A partir de 1937 colaborou con diversas publicacións do bando sublevado. En 1939 estableceuse en Madrid para traballar como redactor do diario ABC, ata que en 1943 saíu da Falanxe; en 1944 retiróuselle o carné de xornalista, rematando aí a súa colaboración coa ditadura. En 1946 regresou a Galicia e dedicouse a colaborar cos principais periódicos galegos. Grazas fundamentalmente a Francisco Fernández del Riego comeza a colaborar nas páxinas do diario compostelán "La Noche", á vez que serán habituais os seus artigos "Nel Progreso", "La Voz de Galicia", "La Región", etc. No "Faro de Vigo" comeza a colaborar nos anos cincuenta, pasando a ser redactor de equipo en 1961, subdirector de 1964 a 1965 e director entre 1965 e 1970. Durante esta época Álvaro Cunqueiro escribe centos de artigos con varios pseudónimos: Patricio Mor, Álvaro Labrada, Manuel María Seoane, etc... Foi un escritor polifacético, e a súa extensa obra literaria abrangue os campos xornalístico, poético, narrativo e teatral, así como traballos de tradución. Dentro dunha liña vangardista publicou os poemarios Mar ao norde (1932) e Poemas do se e do non (1933). Cantiga nova que se chama Riveira (1933) a escribiu baixo o influxo da lírica galaico-portuguesa medieval. Nas décadas de 1940 e 1950, comezou a centrarse principalmente na narrativa, publicando tres novelas relevantes: Merlín e familia e outras historias, Ás crónicas do sochantre e Se ou lanuxe Simbad volvese ás illas. Así mesmo publicou algúns libros de relatos como Xente de aquí e de acolá e Escola de menciñeiros. Recibiu o Premio Nacional da Crítica en 1959 por Las crónicas do sochantre, tradución da obra en galego. En 1961 ingresou na Real Academia Galega. Mereceu o premio Nadal en 1968 pola novela Un home que se parecía a Orestes, e por Herba aquí ou acolá, unha colección de poesías, o premio Frol dá auga en 1979; o Premio da Crítica de narrativa galega chegou tamén ese ano, polos outros feirantes. Como xornalista recibiu o premio Conde de Godó. En 1991 dedicóuselle o Día das Letras Galegas. O primeiro Cunqueiro foi fundamentalmente poeta, de xeito vangardista, neotrovadoresca e culturalista, e despois da guerra civil española dedicouse sobre todo á narrativa e ao periodismo, deixando innumerables artigos en xornais como Vallibria, La Voz de Galicia, El Progreso e El Faro de Vigo (xornal que ademais dirixiu). Da súa obra teatral sobresae O incerto señor don Hamlet, príncipe de Dinamarca (1958).