Bacarisse, Mauricio, 1895-1931

Mauricio Bacarisse Casulá (Madrid, 20 de agosto de 1895 ibídem, 4 de febreiro de 1931) foi un poeta, narrador, ensaísta, tradutor e colaborador en prensa español, primo do compositor Salvador Bacarisse. Estudou na capital de España, concretamente no Collège da Société Française (hoxe Liceo Francés). Un fracaso económico do negocio familiar de xoiería obrigoulle a abandonar os seus estudos e buscar traballo. En 1911 ingresou como meritorio na compañía aseguradora La Unión y el Fénix. Compaxinou o labor profesional cos estudos de bacharelato e, posteriormente, como alumno libre na sección de Filosofía da Facultade de Filosofía e Letras da Universidade de Madrid, onde obtivo Premio Extraordinario de fin de carreira en 1922. Desempeñou a cátedra de filosofía por oposición nos institutos de Mahón, Lugo e Ávila. Durante esta época é posible que se relacionase cos membros do Seminario de Estudos Galegos, de aí a súa colaboración na catalogación dos castros galegos que fai esta institución. O seu primeiro libro foi "El esfuerzo" (1917), aínda no ronsel do Modernismo e de Juan Ramón Jiménez. "El paraiso desdeñado" (1928) e "Mitos" (1930) presentan xa formas e temas ancorados no ámbito da poesía pura e o influxo do Ultraísmo. Foi incluído por Gerardo Diego na segunda edición da súa antoloxía "Poesía española contemporánea" (1934). En 1989 editouse a súa "Poesía completa". A súa produción narrativa redúcese a "Las tinieblas floridas" (1927) e "Los terribles amores de Agliberto y Celedonia" (1931) (Premio Nacional de Literatura de 1930), obra de técnica e contidos tipicamente vangardistas. Hoxe ten, sobre todo, valor de época. Asiduo ao faladoiro do Café Pombo, aparece retratado por José Gutiérrez Solaina no seu famoso lenzo, "Tertulia del café de Pombo". Como tradutor, poden citarse "Los poetas malditos" e "Antaño y ayer", ambas as de Paul Verlaine, e " Edipo rey", de Sófocles (en colaboración con Luís Fernández Ardavín). 

Wikipedia